Ο Αντώνης είναι ο γάτος της γειτονιάς μας ο ωραίος. Γέννημα θρέμμα Γουβιώτης, αλλά με το ύφος και το ταμπεραμέντο εκείνου του παλιού του άντρα του μπεσαλή, του Σαλονικιού (sorry guys). Κουστουμαρισμένος με ασπρόμαυρη, συμμετρική γούνα, στιβαρός, ψηλός, λιγομίλητος, μεσογειακός, κιμπάρης…. σκέτος γόης. Ήξερε το όνομά του και τον ήξερε όλη η γειτονιά.
Μας επισκεπτόταν συχνά αλλά όχι συνέχεια…. να μην μας κακομάθει, μια φορά το πολύ την εβδομάδα… δεν ήταν και για χόρταση. Στεκόταν στην πόρτα αμίλητος και κοιτούσε μέσα. Ήταν σαφές ότι το είχε τουλάχιστον τρίπορτο, αλλά μας αρκούσε, και βέβαια αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τρώει τα καλύτερα.
Λόγω αυτής του της εμφάνισης, της ταραχής που προκαλούσε στον γυναικείο γατοπληθυσμό αλλά κυρίως λόγω της ιδιοσυγκρασίας του… έμπλεκε συχνά σε περιπέτειες και παλιοϊστορίες. Κάτι που δεν άρεσε στον λοιπό αντρικό γατοπληθυσμό με αποτέλεσμα να προκαλούνται προστριβές και αψιμαχίες, τα αποτελέσματα των οποίων τα βλέπαμε πάνω στον Αντώνη, ο οποίος ερχόταν γεμάτος πληγές από αυτές που είχε μαζέψει… έριχνε κιόλας… τους άλλους δεν τους είδαμε ποτέ, αλλά κυρίως μάζευε και ουκ ολίγες.
Προγραμματίσαμε πολλές φορές να τον πάμε για στείρωση αλλά ο Αντώνης δεν ήταν ακόμα ‘ψυχολογικά’ έτοιμος για κάτι τέτοιο. Διάβαζε την σκέψη μας και εξαφανιζόταν για εβδομάδες. Μετά ερχόταν πάλι, είτε γιατί μας συγχωρούσε, είτε για να μας επιτρέψει να περιποιηθούμε για πολλοστή φορά τις πληγές του.
Κάποια στιγμή όμως τον πετύχαμε ακέραιο και στις καλές του, τον πήγαμε στην γνωστή καλή κτηνίατρο της γειτονιάς μας, και όταν επέστρεψε, το ‘κάστρο’ του Αντώνη είχε πέσει. Μας θύμωσε και εξαφανίστηκε για πολλές μέρες.
Υπάρχει μια θεωρία σύμφωνα με την οποία όταν στις γάτες συμβεί κάτι πολύ σοβαρό, τότε αυτές επιστρέφουν στο μέρος που γεννήθηκαν. Δεν γνωρίζω αν αυτό ισχύει 100% αλλά στην δική μας περίπτωση ο Αντώνης επέστρεψε στην πιλοτή της Αμαλίας, που τον ήξερε και τον φρόντιζε κι εκείνη κατά διαστήματα, και εγκαταστάθηκε εκεί. Του αγόρασε σπιτάκι, έφτιαξε και μια επιγραφή «ΑΝΤΩΝΗΣ», του έβαλε κουβέρτες και πιατικά και αυτός, διατηρώντας βέβαια πάντα την απαράμιλλη γοητεία του, αν και λιγότερο φλογερός, έμεινε εκεί. Κατά διαστήματα τον επισκέπτονταν διάφορες θηλυκές στειρωμένες και αστείρωτες, που έρχονταν για να δουν από κοντά τον ζωντανό θρύλο, τις οποίες φιλοξενούσε, παρακαλώ, στο ζεστό του σπιτάκι τα βράδια. Και έτσι πέρασαν κάνα δύο χρόνια.
Ώσπου πέρυσι, τέτοια εποχή περίπου ( μέσα Δεκεμβρίου) το μήνυμα της Αμαλίας μας τάραξε: ο Αντώνης δεν ήταν καλά και τον είχε πάει στο νοσοκομείο, είχε αναπνευστικό πρόβλημα και περίμενε διάγνωση… τα αποτελέσματα ήταν κάκιστα, ο Αντώνης είχε βαριάς μορφής διαφραγματοκήλη, ίσως από κλοτσιά. Μια εγχείρηση θα είχε μηδαμινές πιθανότητες επιτυχίας, είπαν.. το σοφότερο θα ήταν να τον κοιμίσουν, για να μην ταλαιπωρηθεί περισσότερο το ζώο, και θα το έκαναν εκείνο το βράδυ….
Τα νέα μας ράγισαν… είναι τόσα πολλά τα αδέσποτα… αλλά ο Αντώνης…!
Ξαφνικά γύρω στα μέσα Γενάρη, πρωί-πρωί έρχεται τρεχάτος ένας γείτονας και μας λέει ότι πέρασε από τη πιλοτή κι ο Αντώνης ήταν στη θέση του! Αν και τον κοίταξα με καχυποψία παράτησα αυτό που έκανα και πήγα στης Αμαλίας… και νάτος!!! Ο Αντώνης!!! Ολοζώντανος!!! Μαζί και η Αμαλία. Την είχε πάρει τηλέφωνο ο γιατρός και την ρώτησε αν πιστεύει στον Άγιο Βασίλη… και αν πιστεύει, να πάει στο νοσοκομείο να πάρει τον Αντώνη. Είπε, εκείνο το βράδυ, να του δώσει μια ευκαιρία και να του κάνει την δύσκολη εγχείρηση, και πέτυχε!
Δεν ήθελε να το πει νωρίτερα για να μην δώσει ελπίδες αφού οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν ελάχιστες… και δεν ήθελε δημοσιότητα γιατί ήταν δώρο στον Αντώνη.
Τα δάκρυα χαράς, ποτάμι… ακόμα και τώρα.
Το τι είχε συμβεί σε εκείνο το ιατρείο, εκείνο το βράδυ μεταξύ του Αντώνη και του γιατρού δεν θα το μάθουμε ποτέ, είναι αντρική υπόθεση. Το μόνο που μπορούμε να υποθέσουμε είναι ο Αντώνης τον κοίταξε στα μάτια με εκείνο το βλέμμα που μετακινούσε βουνά και τον έπεισε… «θα δοκιμάσω, ρε μπαγάσα, γιατί είσαι ωραίος». Και δοκίμασε και τα κατάφερε!
Σ ευχαριστώ γιατρέ εσύ είσαι Ο ΩΡΑΙΟΣ!!!
Και ναι πιστεύω στον Άγιο Βασίλη!!! Σε έναν αφράτο κατακόκκινο Καλοσυνάτο Άγιο Βασίλη που κρύβει ο κάθε ένας μέσα του και που απλώνει ένα χέρι προσφοράς εκεί που κάποιοι το χρειάζονται. Και σου υπόσχομαι ο τι αυτή σου η πρόσφορα δεν θα πάει χαμένη αλλά θα γίνει σκυτάλη αγάπης και προσφοράς για όσους θέλουν να την πάνε παρακάτω.
Θα μείνεις ανώνυμος αφού το επιθυμείς όμως να ξέρεις ότι πράξεις σαν την δική σου αποκαθιστούν την πίστη μας στον άνθρωπο.
Κείμενο: Petopoleion